What’s in a Name?

What’s  in a  Name?

By  Apolinario  Villalobos

 

There are two things that matter in a name –   honor or disgrace.  When the pork barrel scam hugged the limelight, Janet Lim Napoles surfaced as the alleged perpetrator.  Her first name became a plague that hounded her unfortunate namesakes.  Lim  is  not  much of  a bother because,  such  Chinese name is  so common  that  it  covers  several pages of phone directories.  The name does not even become red on the computer screen if you type it on the keyboard.  But, woe to those who belong to the Napoles clan, because their name is attached to Janet by virtue of her marriage to one of their members.

There  are  stories  about  women who had to get  married  posthaste just so,  they will no  longer be  taunted due to what  their  maiden family  name  connotes. But sometimes, the result of this effort is even more tragic.  In the name of love, however, they just proceed  with the signing of contract.  The family names mentioned below are real:       

–          Marlene Liyad  married  Oscar Dapa  and  became  Mrs.    Marlene  Liyad  Dapa

–          Dely  Bugtong  married   William  Sagutna   and  became  Mrs.  Dely  Bugtong  Sagutna

–          Josephine Cantor married  Jess  Tulain  and  became  Mrs.  Josephine Cantor Tulain

–          Cynthia Malisa  married  Ted  Cutujin  and  became  Mrs. Cynthia Malisa  Cutujin

–          Cathy Tungkuran  married  Jose  Pilaypa  and  became  Mrs.  Cathy Tungkuran  Pilaypa

–          Virginia Go  married  Elpidio  Layan  and  became  Virginia  Go  Layan

–          Erlinda  Ma  married  Cenon  Lanza  and  became  Erlinda  Ma  Lanza

There are more meaningful names that I have written down but advertently excluded them from the list above, as my commentary might be censored, due to their very sexplicit implication.

With the influx of high technology, some parents, who wanted to go with the time, name their children after gadgets and IT terms, hence, there are children today with such names as, Celfonne, Samsungh, Nokia, Eljie, Mai-fon, Charj, Layk, Lovatte, and Thext. I met a woman who named her eldest son, Ulo, for being the eldest and since she expects to have more children, she plans to name the rest, Taynga, Mata, Labi, Pisngi and other parts of the human body as they come. I did not ask if she plans to use the names of body parts down there. The woman is a member of Gabriela, an ultra-nationalistic feminist group. Then there’s a friend who named his eldest son, King, the second child Queenie, the next Prince, the next Princess, the next Knight, and the youngest, Jester.

I met a couple in Tondo, who named their children after Jesus and his disciples. So the eldest is named Jesus, with the rest after the disciples. Good thing, the wife stopped giving birth after the twelfth child, otherwise, the thirteenth could have been named Judas.

So what’s in a name? I would say….plenty!

 

 

The Futile Efforts of the Philippine Government

The Futile Efforts of the Philippine Government

By Apolinario Villalobos

 

Lately, the Commission of Audit, (COA) admitted the difficulty in checking the flow of donations for the victims of the typhoon Yolanda, after finding out their unsystematic handling, from the day they are received until the day of distribution. As expected, there is no admission even  for a single fault among the agencies involved. And to think that this is just one among the many discrepancies in the administration of the Philippine government that are waiting to be assessed.

Since the time that the Philippines was weaned from the protection of foreign governments, leaders who have diverse calling in life tried to effectively steer the country towards progress, to no avail. It is a general perception that lawyers are good government leaders, this is proven wrong several times, hence, the Filipinos tried an ordinary housewife, whose administration, unfortunately just bred more corrupt officials.  Then  came,  a general,  an actor,  an expert in public administration and management, yet, corruption just got worse. Now, a supposedly brilliant guy is holding the reins, but it is a public knowledge that he does not listen to suggestions. On TV, this kind of character has been emphasized by no less than a senator

My wild and desperate idea is to give a cleric the chance to run the government – regardless of religious affiliation. Since a charismatic leader did not deliver as expected, perhaps, a religious one this time may be able to use the threat of hell in cleansing the government of corruption. Being a religious gives him the clout to shout a warning to corrupt officials to change their ways if they do not want to suffer in hell.

Seriously, for as long as there are corrupt people who walk the corridors of government agencies, no hope is in sight for the country. These people will always find ways and means to jumble smooth systems of operations within the agencies that will further jumble the overall process of the government. These pests will continue to beleaguer the government due to  the resounding NOTHING as an answer to the following questions:  What results can we expect from investigations of corruption cases conducted by corrupt officials?  What can we expect from a government that has already identified loopholes in inter-agency operations but refuses to plug such holes, because party colleagues are in the way? What can we expect from government agencies that hold press conferences to broadcast their actions even before concerned parties are properly informed, and blame each other if confusion ensued?

Madali ang Magsulat…Mahirap ang Maglathala

Madali ang Magsulat…Mahirap ang Maglathala

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang  magpalabas ng nasa kaisipan at damdamin sa pamamagitan ng pagsulat ay madali lamang. Ang mahirap ay ang paggawa ng desisyon kung ito ay tuluyang ilathala o huwag na lang dahil sa pangambang baka makasakit ng iba – ibig sabihin, baka may masagasaan nang hindi sinasadya. Kung minsan kasi, maski tukoy na ng manunulat kung sino ang tutumbukin ng kanyang isinulat, hindi niya alam na may mga kaibigan  o kamag-anak pala siyang guilty rin sa parehong pagkakasala.

Ang nasabing pag-alinlangan ay naihinga sa akin minsan ng isang kaibigan na halos itakwil ng pamilya dahil sa paglathala niya sa isang pahayagan ng katiwalian ng isang opisyal sa bayan nila, na hindi niya alam ay kakutsaba pala ang kanyang ama. Huli na nang malaman niyang palihim lang pala kung gumawa ng transaksyon ang kanyang ama at ang opisyal. Kaya pala nagtaka siya noon pa kung bakit palaging may pera ang kanyang ama gayong ang negosyo nito ay buy and sell ng mga sasakyan na hindi naman gaanong kalakasan.

Nagpakalayo-layo na lang ang kaibigan ko at bandang huli ay pumirmi sa Maynila kung saan siya ay nagtrabaho bilang clerk sa isang recruitment agency na nalaman niyang involved pala sa human smuggling. Nabuhay uli ang damdamin niyang makamasa kaya nag-resign at nagsulat na naman tungkol sa nalaman niyang katiwalian, hanggang sa may makilala siyang mga kamag-anak ng mga naloko kaya lalong bumigat ang ginawa niyang pagbunyag. Sa puntong ito, nalagay naman sa alanganin ang buhay niya. Nang mahuli ang recruiter,  naghanap na naman siya ng trabaho at swerteng nakapasok bilang salesman ng mga herbal products.

Sa kabibenta niya ng mga herbal products na gawang lokal at imported galing Tsina, nalaman niya na ang iba sa mga ito ay peke. Yong mga sinasabing gawa sa mga lokal na nakakagamot na tanim, ang iba ay hindi naman galing sa mga bahagi ng nasabing mga tanim. At yong mga galing Tsina naman, may halong nakalalasong chemical, lalo na ang mga beauty products! Nagsulat siya bilang anonymous contributor uli sa isang pahayagan. Nang magkabistuhan na umabot sa kumpiskahan ng mga paninda, nawalan na naman siya ng trabaho.

Ngayon, nagtitiyaga siyang mag-blog sa internet sa pamamagitan ng pag-abang ng mga ipapasulat o ipapa-research ng mga websites, para maski papaano ay kumita. Upang mabawasan ang sama ng loob niya, kinuwento ko na minsan ay naisama ako sa isang okasyon – inagurasyon ng isang government project, maraming bisita. Nagulat ako nang may bumati sa akin at nagsabing, “kayo pala si ………, nabasa ko ang isinulat nyo tungkol sa mga kaso ng ghost NGO projects, nabanggit  ako doon.”. Halos wala akong masabi dahil ang kaharap ko pala ay ang mayor ng isang bayan sa hilaga na iniimbistigathan dahil sa mga ghost deliveries ng fertilizers, at malamang ay sangkot sa katiwalian. Okey  naman siya habang nag-uusap kami na sinasabayan niya ng paliwanag na alam ko namang puro mali, nguni’t hindi ko na lang kinontra.  Mabuti na lang at nag-ring ang cellphone ko kaya nagkaroon ako ng dahilan upang magpaalam.  Nang umalis ako sa okasyon na yon, isinumpa ko sa aking sarili na yon na ang huli kong pagtanggap ng imbitasyon para  sa  inagurasyon ng mga government projects. At least, napatawa ko ang kaibigan ko.

 

 

Idyllic Moments

Idyllic Moments

By Apolinario Villalobos

 

Time ticks to remind –

Its hand can’t be held back,

Only 24 hours do creatures have,

To savor life’s bliss, but it’s not enough.

 

To sleep, gaze or pray-

Choices that make one’s day,

Some may laugh, some may sing,

Idyllic moments of joy that they bring.

Getting Inspired by Self-Encouragement

Getting Inspired  by Self-Encouragement

By Apolinario  Villalobos

 

To be inspired by what we accomplish on our own effort should be not misconstrued as being narcissistic.  Making us realize that we can do some things without being dependent on others should give us more impetus to strive more, however, we should always remember not to be buoyed by arrogance.  To develop the trait of self-encouragement in us is not easy. If we are used to the hovering of our parents since childhood, our personality becomes soft, so that along the way of our life, even a simple impediment makes us falter.

Earning accomplishments in life through self-encouragement is like saving coins in a piggy bank. The increasing weight of the piggy bank because of the accumulated coins encourages us to drop more through the slot. Squandering some saved coins, is like putting to use some of what we have accomplished into useless endeavor. This can be avoided if we will be always reminded by an old adage, that  we cannot turn back the hands of time, and as I may add, so do mistakes committed that cannot be undone. Care is then very necessary to prevent this.

Meanwhile, successful people driven by self-encouragement can tremendously inspire others, especially, today which is smarting from the frustrating steady rise of unemployment. A  person suffers from disappointment if he fails to land a job after his first attempt, and in this situation, it is important that the person should convince himself that he is facing one of the realities of life – cutthroat competition in applying for a job, for which persistence can help. He must accept that so that he can do something to have counter moves or strategies.

To make self-encouragement work, some people switch to other fields of endeavor, some of which are a far cry from those that are stated in their diploma . There was a time in the past when the most in demand job was for nurses to fill up vacancies in European hospitals and caregiving institutions. There was a mass switching of course from medicine to nursing, and even those with license in medicine, went back to school to desperately take a course in nursing.  This effort somehow helped, even at the expense of pride – imagine a doctor, willing to work as nurse or a caregiver. As the ultimate goal is financial gain, those who attained it, thought that they did just the right thing.

Self-encouragement is a necessary element for survival.  The will to have a useful life after retirement or after having been partially incapacitated by an accident, needs even a bit of self-encouragement. In this instance, the government does its part by offering programs for senior citizens and persons with disability (PWD’s). In this situation, self-encouragement as a force is more crucial than those coming from other people. The strength to move on should first come from within a person. External strength becomes useful to further prop him up steadily.

 

 

 

 

Ang Pagtanaw ng Utang na Loob

Ang Pagtanaw ng Utang na Loob

Ni Apolinario Villalobos

 

Likas na sa tao ang tumanaw ng utang na loob sa kapwang nakapag-abot ng tulong sa kanya. Ito ay naipapakita sa pamamagitan ng tulong din, salita, o sa kilos man lamang.  May mga tao namang nakatulong na ayaw tumanggap ng utang na loob kahi’t na sa anong paraan, at nagsasabi na lang na ipasa sa iba ang tulong na natanggap. May iba namang tumatanggap ng utang na loob lalo na’t  nakita nila kung paanong paghirapan ng mga natulungan nila ang makapagtanaw ng utang na loob sa abot ng kanilang makakaya. May iba namang natulungan na nga ay nagawa pang pintasan ang tulong na naibigay.

Sa kagustuhan ko minsan na makatulong  sa isang nanay na mag-isang bumubuhay ng kanyang mga anak, at madalas na maglabas ng sama ng loob dahil sa kahirapan ng buhay, naipamili ko sila ng pang-ulam na isda at gulay, pati bigas. Nang dalhin ko sa kanila ang mga napamili at nakita niya, sabi ng nanay, “ay, kuya, hindi kumakain ang mga bata ng isda dahil nalalansahan sila”. Kaya pala sila hirap, kahi’t kapos sa pera, pinipilit ng nanay na pagbigyan ang luho nila sa pagkain, kaya ang binibili niyang pang-ulam palagi ay karne ng manok at baboy, at ang gulay ay bihirang-bihira lamang, kung magkaroon man ay repolyo– yan ang sabi niya sa akin. Mabuti na lang at hindi tinanong ng nanay kung magkano ang bigas at baka mabisto na mumurahin lamang.

Hindi na ako nagtagal sa kanila, bitbit ang dalawang plastic bag, dumiretso ako sa bahay ng isang kaibigan na medyo nakakaangat sa buhay. Nang iabot ko ang mga plastic bag ng mga pinamili ko, abot-abot ang kanyang pasalamat. Ang kaibigan kong ito ay volunteer sa isang parokya at kadalasang nagmamaneho ng sasakyan ng pari kung may mga lakad ito. Kung sira ang kotse ng pari, kotse niya ang kanyang ginagamit.  Minsan na akong nakasama sa kanila nang puntahan namin ang isang naghihingalong matanda sa  kanyang barung-barong, sa tabi ng isang malaking ilog sa Pasay. Yong naunang nabanggit kong pamilya naman ay umaasa hanggang ngayon sa paabot-abot na tulong ng kanyang kapatid na nagtatrabaho sa Japan.

May isa namang pamilya na nagawan ko ng paraan upang may mahanap na malilipatan agad dahil pinapaalis na sila sa kanilang tirahan na pagmamay-ari ng isang masungit na landlord daw. Subali’t inamin naman ng mag-asawa na kaya sila pinaapaalis ay dahil delayed sila ng dalawang buwan sa pagbayad ng upa. Nakiusap ako sa isang kaibigan na may kaya ang pamilya at nagpapaupa ng mga apartment din, na  baka pwedeng ipagamit ang bago pa lang nabakanteng unit. Dahil kaibigan ko, hindi na ako nagdalawang salita dahil kinabukasan din ay nakalipat ang pamilyang pinaalis sa dating apartment. Para walang masabi ang kaibigan ko, ako na rin ang nagbigay ng dalawang buwang deposito. Makaraan ang mahigit isang taon, naringgan ko na ng reklamo ang kaibigan kong nalipatan ng pamilyang natulungan – madalas delayed ang upa. Nang pasyalan ko minsan ang nasabing pamilya, may nakita akong van na nakaparada sa tapat ng apartment, kanila pala. Pinatuloy nga ako subali’t naramdaman ko ang malamig na pakita sa akin- pinahalatang ayaw nila akong tumagal dahil hindi man lang nag-alok ng tubig o kape, ni hindi man lang ako pinaupo. Umalis na lang ako at nang magkita kami ng kaibigan kong may-ari ng apartment, sinabihan ko na lang na ayaw ko nang makialam sa kanyang desisyon.

Ang isang klasikong halimbawa ng hindi paniningil sa mga natulungan ay nang sabihin ni Hesukristo na ang pagmahal natin sa ating kapwa ay pakita na rin ng ating pagmamahal sa kanya. Hindi niya tahasang sinabi na may dapat tayong tanawing utang na loob sa kanya dahil ibinuwis niya ang kanyang buhay para sa atin. Ang isang pagmamahal na tinutukoy niya ay ang pagtulong natin sa ating kapwa

Kung ang mga pipi ay nakakagawa  ng paraan para maipakita ang kanilang pasasalamat, tulad ng pagyuko man lamang, pagpapalipad ng halik patungo sa nakatulong, pagdampi ng mga daliri sa bibig, pagturo sa dibdib kung nasaan ang puso, at ang pagporma ng mga daliri upang maghugis puso, sabay turo sa tao na gusto nilang pasalamatan, tayo pa kaya na may kakayahang magsalita?

Bilang mga panghuling paalala:  hindi dahilan ang pagkalimot ng iba na magpaabot ng pasasalamat o magpakita nito sa anumang paraan, upang mawalan tayo ng ganang patuloy na tumulong sa ating kapwa sa abot ng ating makakaya, dahil hindi dapat magkaroon ng puwang ang pagtanaw ng utang na loob, sa ganitong pagkukusa.