The Limitations and Arrogance of Man

The Limitations and Arrogance of Man

By Apolinario Villalobos

Lately, the series of disasters involving the “creations” of man is a manifestation that with all his limitations, he cannot pretend to be God. Add to this the human justice that is blind, and what do we get? Distress without end!

Mechanical is how man’s creations can be aptly described – relying on programs and mechanisms that have limited capability, as expected, because their “creators” are likewise with the same limitation. The latest mishap that left no trace, the Malaysia Airline disaster, is sending a signal that is supposed to jolt us into the reality that man is not a supreme being, just because he could make airplanes fly, launch satellites into space, or send robot to another planet.

On the other hand, third world countries are at the mercy of powerful ones that exploit their poverty and martial weakness. The United Nations that should have been the marshal of member countries seems helpless in the face of territorial grabbing being made by well-equipped and more densely populated such as in the case of China that has more lives to spare in the name of patrimonial loyalty and has bulkier fleets of equipment for human annihilation . As exploited small nations are beginning to bond, many doubt if peace can be maintained in the disputed Asian region even if the United States that has the habit of playing mediator will blow its whistle.

Turning on the natural disasters, with calamities happening practically in all parts of the world, those with still a bit of faith in God browse the pages in the Bible about flood, fire and others. It seems that the Armageddon that the bible says as a single sweeping act of God to rid the world of evil, is happening now, though in a series of events and in pockets of areas.

What are happening around us should be considered as eye openers, however, despite all those, the arrogance of man hinders him from accepting his limitations as a finite mortal.

Moving On After An Emotional Debacle

Moving   On   After   An  Emotional  Debacle

By Apolinario Villalobos

 

Misfortune comes in many forms, such as financial, physical and emotional.  While financial and physical misfortunes may be recoverable and repairable, respectively, emotional devastation, if we may call it that way, is the most difficult to surmount.  Some people cannot just overcome the emotional pain that result from the loss of a loved one, broken engagement, marriage that suddenly became sour, and being jilted. Worse, it also results to loss of self-confidence and self-respect. To top it all, the so called cure is expensive, involving psychological sessions and even popping of prescribed drugs to prevent the setting in of depression and suicidal tendency.

We are supposed to be intelligent enough to make evaluations and appropriate decisions so we can move on. But, there is one thing that some of us refuse to do – accept the faults that contributed to their emotional breakdown.  Yes, some of us just don’t have the heart to do it because of pride.  Refusal  to accept faults activates our conscience, nagging us no end, resulting to sleepless nights and finally health deterioration. The faults that we refuse to recognize linger in our  mind and hinder our path.  The faults become   heavy loads that weigh down and hold us back from moving on.

For us to be able to move on, faults should be recognized, accepted, made as basis for lessons and then, left behind.  In case these faults are remembered when along the way we falter, they just serve as reminders to alert us that such should never be committed again. Remembering them does not necessarily mean dwelling on them.

 

 

Isang Kuwento ng Katatagan (tungkol pa rin sa bagyong yolanda)

Isang Kuwento Tungkol sa Lakas ng Kalooban

(tungkol pa rin sa bagyong Yolanda)

Ni Apolinario Villalobos

 

Isang umaga, nang ako’y bumisita sa mga kaibigan ko sa Baseco (Tondo), nagdala ako ng pandesal na binili ko sa isang maliit na panaderya malapit sa bukana ng compound. Dahil medyo malaki ang ekstrang pera na dala ko, bumili ako ng 100pesos na halagang pandesal dahil dumami na sila gawa ng mga nagdatingang mga bisita (mga evacuees) galing sa Tacloban. Pagdating ko sa bahay na tinitirhan ng dalawang pamilyang dayo, sumigaw ang pinakabunso sa mga bata, “Lola, may pa-bertdey na kayo, maraming pandesal dala ni Tito …..”(ibang pangalan ang pakilala ko sa kanila, hindi ko pwedeng sabihin). Tinawag ng isa pang bata ang ibang mga dayo sa likod lang ng tinitirhan nila upang maki-bertdey ng pandesal. Sila yong mga taga-Tacloban na pansamantalang nakikitira sa mga kamag-anak nila sa Tondo. Upang kumita, namumulot sila ng mga reject na gulay na itinapon ng mga biyahera, upang linisin at ibenta naman sa dating riles ng tren sa Divisoria, at kung tawagin nila ay “bangketa”.

Share-share na lang kami sa kape dahil kulang ang tasa at mug. Ang mabubulunan na lang ang humihigop. Ang iba ay nagkasya sa pagsawsaw ng pandesal sa mga tasa. Nagkakatuwaan ang mga bata at mga magulang na nagkwento kung paano nilang iwasan ang backhoe na siyang naglalagay ng mga basura sa malaking dump truck. Ang lolang nagbertdey nakangiti lang, habang sinasawsaw ang pandesal niya sa kape upang lumambot dahil wala siyang ngipin. Sabi niya, 92 years old na siya kaya hindi na siya sumasama sa mga namumulot ng mga reject na gulay upang ibenta. Naiiwan siya sa bahay upang magtalop na lang ng pabulok na sibuyas upang matangal ang mga sirang balat. Ang mga sibuyas  na galing China at Taiwan daw ay sako-sako kung itapon ng mga bodegero.

Maya-maya pa, dumating ang isang nanay na may dalang plastic bag, may lamang talong at petsay. Nagpabili ako ng tinging mantika, halagang 10peso panggisa. Sabi ko yong ibang talong iihaw na lang. Naggisa ng petsay at talong sa maraming sibuyas, toyo ang pampalasa. Ang mga inihaw na talong, nilamog ko pagkatapos mabalatan at ginisa sa marami ding sibuyas at tinaktakan  ng toyo, sabi ko, pwedeng palaman sa pandesal. Naalala ko kasi na kumain ako nito sa isang restaurant sa Makati, pero mas maraming spices. Itinabi ang lahat ng niluto dahil maaga pa para mananghalian.

Nang maubos ang pandesal, binati namin si lola ng happy birthday.  Dahil nasa tabi lang namin ang kalahating sakong sibuyas na kailangang talupan, naki-bonding na rin ako sa pagbalat.

Para sa pananghalian, inilabas naman ng kaibigan ko may-ari ng bahay na tinutuluyan ng isang pamilyang bisita ang anim na labong plastic bag (yong nilalagyan ng kanin at ulam sa mga karinderya) na puno ng kaning tutong na binili niya sa isang karinderya sa labasan (ni-refund ko na lang ang ginastos niya). Inilagay ang kanin sa isang maliit na plastic na palanggana at ipinwesto sa gitna ng mesang yari sa dalawang crates ng prutas. Ang mga nilutong gulay naman na nasa mga kaldero pa, inilagay din sa gitna at nilagyan ng mga sandok. Kanya-kanya kaming hawak ng pinggan habang naghihintay ng toka sa pagsandok ng pagkain. Pero ang mga bata ipinagsandok ng mga nanay, ang kay lola ako na ang naglagay ng kanin na pinili ko upang walang masyadong sumamang tutong.

 

Habang kumakain kami, may nagsimulang magbanggit na sa probinsiya, maski papaano meron sanang sariwang isda man lamang. Nagpalitan na ng kwento tungkol sa buhay nila sa probinsiya hanggang noong manalanta na ang bagyong Yolanda. Palihim kong tiningnan ang mga mukha nila…wala akong nakitang lungkot o galit.  Sabi ng isa, “walang magawa ang tao sa lakas ng Diyos”.  Totoo nga naman, isip-isip ko. Dugtong pa ng isa, “kailangang tanggapin natin dahil baka parusa upang magising tayo, at kung hindi tayo kikilos, aba eh, maninigas tayo sa guton!”. Lalong totoo nga naman isip-isip ko pa rin. Bandang huli, nagtanong ako kung sinubukan nilang lumapit sa DSW dito sa Maynila.  Walang  umimik,  pero yong iba, tiningnan ako at ngumiti lang, sabay iling. Pagkatapos kumain, iniligpit ng mga bata ang mga pinagkainan, at kami naman balik sa pagtalop ng mga bulok na sibuyas.

Bandang 3pm na ako nagpaalam upang makaiwas sa trapik dahil malayo pa ang uuwian ko. Ang pagkaalam nila sa bandang Antipolo ako umuuwi. Nangako akong babalik sa susunod na Sabado at magdadala ulit ng pandesal. Habang naglalakad ako patungo sa sakayan ng dyip, medyo napaluha lang ako ng bahagya (dahil pinipigilan ko) at ang lalamunan ko ay naninikip, nang maalala ko ang kasiyahan sa mukha ng mga kaibigan kong nagsasawsaw ng pandesal sa kape. At sa kwentuhan nang mananghalian kami, wala ni maliit na bahid man lang ng galit sa kanilang mukha habang sinasabi sa akin kung paanong ginawin sila ng kung ilang araw bago naabutan ng “tulong” – 4 na sardinas, ilang pirasong biscuit, 3 kilong bigas, 6 na pirasong instant noodles, mga nasa loob ng isang plastic bag na may tatak ng isang ahensiya ng gobyerno.  

Napahanga ako sa katatagan ng loob nila, at lakas ng pananampalataya dahil sa paniwalang makakabangon silang muli.

 

 

 

 

Life as an Opportunity

Life as an Opportunity

 

By Apolinario Villalobos

 

 

This commentary is based on one of the  text messages sent daily by a friend from Davao City,  in southern Philippines. Deo Escarilla, who  have retired as an airline executive, makes himself busy as a religious volunteer in their parish.  The full message actually reads: “we become happier, much happier, when we realized life is an opportunity rather than an obligation”. Deo makes use of the information technology as an opportunity to spread righteous reminders, unmindful of the money he shells for such a spiritual cause because, he derives happiness from doing it.

 

Opportunity has no compulsion, hence, done with all willingness, unlike obligation that is sometimes done with a heavy heart. Life, for that matter is something to be thanked of for having been granted, something to be happy about. It is not easy to bring out of  a mother’s womb in whole, a breathing bundle of joy. Some couples patiently spend years of incessant praying to have a child. Some even go to the extent of adopting just so, they would feel fulfilled as parents.

 

We all have a purpose in life. It fires up our desire to seize opportunities so that we can become useful creatures with intelligence. Opportunities are just around us waiting to be grabbed… opportunity to help others even with a few coins that we can spare , opportunity to show our gratitude to the Creator for His patience in listening to our grumbles, opportunity to help others up from where they faltered so that they make amends, opportunity to sing to make others happy, opportunity to visit the elderly in special homes to make them feel an unsolicited love, opportunity to land a good paying job, opportunity to meet the right mate for life, etc.

 

Our sincerity in exerting all those efforts has a return in happiness that has no monetary measure. That ecstatic feeling envelops us after we have accomplished what is called for by a grabbed opportunity.  It is unfortunate that others consider some opportunities that come their way as hindrances… a wrong attitude. Everything we have in life is earned, even those that are inherited, some of which even involve lawsuits.

 

We should always look forward to the promise of happiness from doing something as best as we can…that is, live life to the fullest, be nice to others and, most especially, profusely thank Him for granting it to us.   

Tacloban: Isang Halimbawa ng Kapabayaan

Tacloban: Isang Halimbawa ng Kapabayaan
…sino ang may sala?
Ni Apolinario Villalobos

Ilang araw pa lang matapos hagupitin ng bagyong Yolanda ang Tacloban, hindi na ito tinigilan ng intriga. Nagkaroon ng kalituhan sa kung sino ang dapat kumilos para matulungan ang mga nasalanta ng bagyo. Nagturuan at nagsisihan ang mga nasa gobyerno. Ang kawawang mga mamamayan, naiwang nakanganga, nakatunganga, gutom, at nangagatog sa ginaw. May mga dumating ngang relief goods pero pati ang mga ito ay nadamay sa intriga dahil may mga local officials daw na ayaw mamahagi sa mga kontra-partidong barangay. Umabot na sa puntong kailangang pumasok sa eksena at makialam ng mga ahensiyang taga-labas ng bansa. Meron pang mga ahensiyang donors na ayaw ipagkatiwala sa mga local na ahensiya ang pagmudmod ng mga relief goods….nakakahiya!

Pati ang pagpapatayo ng mga bunkhouses na tirahan dapat ng mga evacuees ay nakaladkad sa controversy. Ipinahayag ni Lacson noon, ang Presidential Assistant na itinalagang mag-monitor sa proyekto para sa rehabilitasyon, ang pagkadiskubre niya ng anomaly sa over-pricing ng mga materials, at pinagpyestahan naman ng media. May mga nagdatingan sa Tacloban na mga hepe ng mga ahensiyang sangkot at abut-abot ang pagdepensa nila sa mga contractors na nag-abuno pa nga daw maumpisahan lang ang proyekto. Nang ipakita sa TV ang mga ginawa, nabisto ang mga coco lumber na ginamit na pamakuan ng mga yero na sabi ng mga nakadiskubre sa anomaly ay ang pinakamanipis naman na klase. Nakita rin ang mga bakas ng tulo ng ulan na dumaloy sa mga nasabing pamakuan ng mga yero. Ang sahig ng mga bunkhouses, inaming gawa sa makapal na plywood. Ewan kung ano pa ang mga sumunod na pangyayari, dahil nang interbyuhin uli si Lacson, ang sabi niya, hindi na overpricing ang kaso kundi underdelivery at hindi pagsunod sa mga specifications. Akala niya hindi marunong umunawa ang mga Pilipino dahil kung tutuusin, wala namang pinagkaiba ang hindi pagsunod sa mga specifications sa overpricing kung ang pinagbasehan ay iisang presyo lamang o kung sa pangkalahatan ay ang napanalunang package cost sa bidding kung meron man. Domoble pa nga ang violation, dahil overpriced na, hindi pa nasunod ang mga specific na materyales kaya ang mga na-deliver ay mahihinang klase! Bakit biglang kumambyo ang tono ni Lacson? May pumuna ba sa una niyang ginawang pagpahayag tungkol sa nabunyag na anomalya? Ngayon, sinasabing pinipilit na sinusunod ang pamantayang international, tulad ng ginawa ng ibang mga bansa na naging biktima ng kalamidad. Pero, paano kung hindi nabunyag ang anomalya? Lusot sana at marami na naman ang kumita!

Sa pagkabulok ng mga pagkain na dapat ay noon pa napakinabangan ng mga biktima, itinuturo ng DSWD ang mga pamalaang lokal na siyang dapat sisihin dahil sila ang sumalo ng responsibilidad sa pagpapamudmod ng mga tulong na hinayaang mabulok. Ang sabi naman ng pamahalaang lokal walang magamit na panghakot. Lalong nagpasama sa sitwasyon ang pagpalabas pa ng ahensiya sa TV, ng katawa-tawang listahan ng ilang pirasong pagkain na nabulok, na sinalungat naman ng pamahalaang lokal na nagsabing trak-trak daw nga ang mga nabulok na pagkain dahil inabot na ng expiration date, kaya kailangang ibaon upang maiwasang makain ng mga nasalanta ng bagyo.
Mapalad akong makausap ang apat na pamilyang nakikipagsiksikan sa maliliit na inuupahang mga kwarto ng kani-kanilang kamag-anak sa Baseco compound (Tondo), ilang araw na ang nakaraan. Isa sa kanila ang bumalik sa Tacloban upang mag-check kung pwede nang umuwi doon. Nadismaya siya dahil halos wala pa ring pinagbago ang kanilang lugar (hindi sa siyudad) na hanggang ngayon daw ay wala pa ring nakatayong maayos na tirahan. Ang mga bahay nilang nagiba nandoon pa rin subali’t ang ibang mga kahoy at yero ay pinakinabangan na ng iba. Magtitiyaga daw muna silang mamulot ng mga reject na mga gulay sa Divisoria upang mabenta sa bangketa tulad ng ginagawa na ng kanilang mga kamag-anak, para makaipon ng pera bago bumalik sa Tacloban. Nang tanungin ko kung bakit hindi sila lumapit sa DSWD, iling lang at ngiti ang natanggap kong kasagutan.
Sa halip na magturuan, sana aminin na lang ng mga lokal na pamahalaan at ng ahensiyang DSWD ang kanilang kapabayaan at punan ang kakulangan sa kanilang mga serbisyo. Si Pangulong Aquino ay nagawang humingi ng paumanhin sa isang bata na taga-Tacloban nang siya ay magsalita sa isang paaralan sa Maynila. Sana ay gayahin siya ng mga taong direktang may responsibilidad at huwag nang maghugas – kamay pa. Hindi man lang naisip ng mga taong ito na bahagi ng mga tulong na pinadala sa Tacloban ay kakarampot na mga baryang dapat sana ay baon ng mga estudyante, na nagpilit pumasok maski mawalan nito, mga driver, at iba pang ang sweldo ay halos hindi magkasya sa kanilang pang-araw-araw na pangangailangan, makatulong lang sa abot ng kanilang makakaya.
Hanggang saan tayo dadalhin ng mga ugaling turuan at hugas-kamay, na pinatindi pa ng kasakiman?

Happiness in Sacrifice

Happiness in Sacrifice
By Apolinario Villalobos

No feeling is more fulfilling than sacrificing for others, especially, if this is done with utmost humility. For those who are used to doing such action, it has become spontaneous, a routine in their daily life. While some of those who sacrifice do not mind the recognition given them publicly, the rest prefer to stay incognito, shunning cameras as they do their act.

Some sacrifices are part of professions which are performed beyond their limitations. In third world countries, there are stories about teachers and health workers who have to trek over hills and cross rivers to reach their areas of assignment, while those assigned in cities, risk their lives in frequenting slums. Others enjoy themselves while sacrificing their spare time with the underprivileged, especially, on the aspect of spirituality. Very evident are the young evangelists who would hit the road on weekends to visit their flocks in depressed areas. Some housewives find time to volunteer for pastoral duties as lay ministers who assist Catholic priests, as mother butlers who take charge of priestly needs for the Mass, while some knock on doors to distribute religious pamphlets and share the good news from the bible.

Heroes sacrifice their lives for their countrymen. Each country has their own heroes whose bravery gave them prominence and a fitting page in their history. Necessity, some say, creates heroes who are ready to sacrifice, but this tendency is innate in others. As there are historic heroes, so are there modern-day heroes who sacrifice for the sake of their families. These are the exported workforce from the third world countries, and who sacrifice years of being away from their families to earn in affluent countries as housekeepers, drivers, waiters, construction workers, nurses, teachers, to name just some of the jobs. Their sacrifice has also earned indirect revenue for their governments by way of regular remittances to their families.

More modern heroes manifest themselves in times of calamities and disasters, such as typhoons, floods, earthquakes, fires and accidents. Ever nippy photographers capture their acts with cameras that later earn worldwide appreciations and admirations when uploaded in the internet. Some images even elicit tears from viewers. But the most remarkable effect is how these acts have opened the eyes of the naïve and made them vow to do similar acts if an opportunity crops up.

There are other unsung heroes around us with unrecognized sacrifices that somehow help alleviate the pockets of turmoil in our planet. These faceless denizens deserve our prayers mumbled with heartfelt gratitude and thanks.

Ang Kalasingan

Ang Kalasingan
Ni Apolinario Villalobos

Hindi lamang sa alcohol ng alak, ang tao’y nalalasing
Kundi sa mga bagay na sa hinagap ma’y di natin akalain
Nariyan ang kalasingan sa biglang yaman na naangkin
At kalasingan sa karangalang, sa kalauna’y nakamit din.

Hindi masama ang uminom ng alak kung ilalagay sa wasto
Lalo na’t sa Misa, ito ay simbolo rin ng dugo ni Hesukristo
Subali’t sadya yatang may mga taong sa katakawan dito
Sa labis na natunggang alak, ibang alcohol ay napunta sa ulo.

Kung minsan ‘di natin masisisi, taong sinwerte ang kapalaran
Na dati ay lagi na lang kumakalam ang sikmurang walang laman
Subali’t sa pag-angat ng isinusumpa-sumpa niyang kinalalagyan
Kayamanang nakamit, halos hindi niya alam kung paano dapaan.

Yong iba naman, lahat ng paraan, walang humpay nilang ginawa
Mangiyak-ngiyak na kung minsan dahil sa kawalan ng pag-asa
Makamit lang ang karangalan na sa kanila ay napakahalaga –
At nang makamit, mga paang umangat, hindi na maibaba sa lupa!