The Golden Milestone of Nita and Nito Bernardo

The Golden Milestone of Love

…of Nita and Nito Bernarado

 

By Apolinario Villalobos

 

Love begets love and trust

And two lovers become one

Not just because of lust;

To nurture such feeling

Takes time and discipline

Difficult as one can imagine;

But difficulties they encounter

Are but turbulence in life, that

For the weak means surrender;

For the two souls, both strong –

Nita and Nito, their love endures

As joyfully, they finally reached

Their love’s golden milestone!

 

 

(For their golden wedding anniversary, 04 January 2014)

Sa Pag-usad ng Panahon

Sa Pag-Usad ng Panahon

(Para kay Dowie Ramirez)

 

Ni Apolinario “Bot” Villalobos

 

 

Lahat ng nilalang ay may takdang katapusan

Wala ni isa man ang nakakaalam kung kelan

Ang tanggapin itong katotohanan ay mahalaga

Nang mapasalamatan, bawa’t bigay na biyaya.

 

Buhay ay natatangay sa pag-usad ng panahon

Patungo sa Kanyang piling sa dako pa roon

Kaya bawat sandali sa ating buhay ay mahalaga

Dapat bigyang kabuluhan at di na maibabalik pa.

 

Hindi maaaring sabihing mga nangyari sa buhay

May magaganda at meron namang walang saysay

Dahil bawa’t isa sa atin, may itinakdang gaganapin

Kaya lahat ay nangyari ayon sa Kanyang alituntunin.

 

Sa huling sandali ng ating buhay, dapat magpasalamat

Ang tanggapin kung ano man ang itinakda ay nararapat

Dahil lahat tayo ay nilalang lamang ng Mahal na Poon –

Takdang katapusa’y hinihintay sa pag-usad ng panahon.

 

 

(Mula sa nagmamahal na asawa, mga anak, mga apo, mga kamag-anak, mga kaibigan, at Future Team)

 

Tendaya

(Here’s a poem composed for the Leyte Mountain Trail, that I, together with the PAL Mountaineering Club with guest climbers from Visayas and Mindanao, traversed in 1982. We started our trek from Leyte and went down the Ormoc slope in Samar. It took us four days to cover the length of the range through intermittent heavy rains which we did not know to be precursor of an impending typhoon. Tendaya is the old name of the mountain range, and the old folks who live on its ridges also refer it to Leyte.)

 

Tendaya

(Tribute to Leyte)

By Apolinario Villalobos

 

Listen, oh, listen, Tendaya of the old//listen to this simple song// made alive

by the winds that blow//through the verdant fastness//of your ranges and valleys.

Listen to this humble soul//whose heart aches to sing to your beauty//a reason why he came this far//that such he may finally see.

So please let me, as I implore time//to slow down its hands//while I now begin//though the words may not suffice// to describe such a haunting paradise.

I’ll be a liar if I say//that your lakes Malugsum and Mahagnao//can’t inspire a simple man//now, sweating though having fun.

Lightning may strike me//if I say that your placid Imelda Lake//is not a splendor to see//so too, with Lake Casudsuran//seemingly like a drop of tear, yet just grand.

Towering age-old trees// stud your mountains and valleys//where meander, rivers and brooks//that gurgle beneath stacked boulders//with patches of lichens and moss.

Orchids and vines frame gorges//that seem to hide some secrets//from strangers who, like me//came to satisfy their curiosity.

But, I don’t mind//for who am I to force you//to reveal your secrets//respected even by time?

Thank you, Marabang River //fed with rivulets of sulphuric and sweet waters//yielded by Mother Earth’s womb//you’re the vein of life//that stand along your path.

With all those giant lilies and ferns //that guard the streams//with all those birds and cicadas//that fill the air with nature’s hymns…

Can I ask for more?

Even the blood-sucking leeches//seemed right in preventing intruders//from trampling your sacred grounds//the arch of rainbow in Mahagnao//and the inviting splash of Guinaniban//mesmerize those who have come//to find a tranquil place under the sun.

Alas!, here you are//rugged, yet, delicate//and among the few retreats left//where man could find a place//a long-sought solace …to be at peace with himself.

 

Pamanang Alaala ni Dowie Ramirez

Pamanang Alaala ni Dowie Ramirez

Ni Apolinario Villalobos

Isang taong may matipid na ngiti’t tinging nagtatanong
Makakagaanang loob ninuman sa unang pagkakataon
‘Yan si Dowie na sa buhay ay may simpleng pangarap –
Makitang pamilya’y masaya’t matagumpay ang mga anak.

Sumibol sa Paco, isang makasaysayang pook ng Maynila
Lumaki sa tahanang matatag na binuo ng pagmamahalan
Mga masikap na magulang, sa kanya’y hindi nagkulang
Sukdulan mang pangangailangan niya ay kanilang igapang.

Kindergarten ng parukong Peñafrancia sa Plaza de la Virgen
Una niyang niyapakan upang matutong bumasa ng abakada
Eskwelahang sa mga kabataan ng Paco’y nagdulot ng pag-asa –
Naging unang tatak sa kanyang kaisipan, kaya hindi napariwara.

Sabihin man na ang buhay noon ni Dowie ay hindi marangya
Busog naman ang kanyang puso ng mga pangaral ng ina’t ama
Kaya sa murang edad, buhay niya, sa magandang asal ay nahubog
Isang paghanda upang sa susuunging agos ng buhay ay di’ malunod.

Elementarya ng Celedonio Salvador, ang sa kanya’y tumugaygay
Sa patuloy na paghakbang sa mga landas ng masalimuot na buhay
Buhay elementarya’y nagkaroon din ng kulay, dala ng kabataan
Mga kapilyuhang sa iba’y nagpaluha, na talagang hindi maiwasan.

High school daw ang pinakamasaya at pinakamalungkot, sabi nila
Dito lalong nagkakalapit mga mag-aaral, nangangako sa isa’t isa
Kaya sa Manuel A. Roxas, kung saan siya’y nag-aral, nagtiyaga
Marami rin siyang naiwang matatamis at makukulay na mga alaala.

Bata pa lamang ay nakitaan siya ng hilig at galing sa pagbasketbol
Kaya pagtuntong ng kolehiyo, napasama sa varsity scholarship roll
Kursong pangkomersiyo ang napisil na pagsunugan ng mga kilay
Bilang paghahanda sa patuloy niyang pagtahak sa landas ng buhay.

Sa Unibersidad ng Maynila, ginugol ang mga huling taon ng pag-aaral
Sinabayan ng paglaro ng basketbol na sa pagsisikap ay naging sandalan
Sa pagsikap siya’y di nagsisi’t nakamit din ang minimithing kaalaman
Na siya niyang ginamit upang huling bahagi ng pag-aaral ay makamtan.

Ang pinakamaningning na bahagi ng ating buhay ay tungkol sa pag-ibig
Ganyan ang nangyari nang makitang muli ni Dowie ang kababatang irog –
Siya si Ma. Cristina Javier, na “Baby” ang palayaw, babaeng magiliw
Kaya’t maski musmos pa lang sila noon, si Dowie sa kanya’y aliw na aliw!

Pinagtiyap ng pagkakataon ang muli nilang pagkikita sa tagal ng panahon
Dahil naudlot ang pagsasama noong sa ika-apat na baytang sila’y naghiwalay
Lumipat ng tirahan sina Dowie, napalayo sa kanya na sa Paco pa rin nakatira
Kaya mga masasaya nilang araw, pareho nilang sa gunita na lamang inalala.

Kung sa kwento ng pelikula, ang buhay ng dalawa’y may suspense na kasama
Basketball na laro ang dahilan kung paanong silang dalawa’y muling nagpangita
Si Baby ay ‘muse” ng isang basketball team na kalaban naman ng team ni Dowie
Na talaga namang nakakabagbag damdamin at nakakakiliting isang pangyayari.

Ano pa nga ba at dahil sa basketbol, ang buhay ng dalawa’y muling nag-ugpong
Walang sinayang na panahon, si Dowie, todong panligaw ay masidhing ginawa
Kaya hindi naglaon, binigay din ni Baby ang matagal na inasam na pagsang-ayon
Na kinalaunan, sa isang di man marangyang kasalan, ang dalawa ay humantong.

Abril, ika-14 na araw nito at taong isang libo’t siyam na raan pitumpo at tatlo
Nang pagbuhulin ng dalawa ang tali na sa kanila’y animo tanikalang mag-uugnay
Dagdag pa ang sumpa na sa hirap at ginhawa, sila ay taos-pusong magsasama
Pangakong nagpatibay ng pagmamahalan at tiwala na sa harap ng Diyos itinakda.

Pitong supling, sa kanila ay ipinagkaloob ng Panginoon – mga bunga ng pag-ibig
Nauna si Alvin, sinundan ni Zerimar, ni Dovie Khristine, pati nina Arol at Gilbert
Humabol sina Giarpi at Yna Charisse upang mabuo ang pamilyang tigib ng saya
Kaya ang magsing-irog, kinakapos man kung minsan ay wala nang mahihiling pa.

Anim na malulusog namang apo ang kalaunan sa buhay nila ay nagbigay ligaya
Sina Aaron, Zherhyl, Andrei, Andrew, Aldridge, at si Zainang makulit talaga
Mga anghel sa buhay nila at animo’y mga tala sa kalawakan na kumukutitap –
Nagbibigay lakas upang sa kalagitnaan ng buhay nila ay patuloy silang magsikap.

Sa pagbalik-tanaw, siya ay ipinanganak, ika-dalawampu’t anim, Setyembre 1953
At bumalik sa Lumikha buwan ng Nobyembre, ika-siyam, at taon namang 2013
Hindi nagpabaya bilang mapagmahal na asawa at sa mga anak ay butihing ama –
Iniwan niya’y matamis na alaala sa lahat…pamanang walang katumbas na halaga!

(Si Dowie Ramirez o “DR” ay napalapit sa ibang tao dahil sa larong basketball. Dahil sa pagmamahal na ito sa naturang laro, natulungan niya ang kanyang sarili upang maipagpatuloy ang pag-aaral sa kolehiyo- isang klase ng pagsisikap na dapat tularan ng mga kabataan ngayon, upang hindi umasa na lamang sa mga magulang, lalo na sa mga nagpipilit na mairaos ang mga pang-araw araw na pangangailangan ng pamilya. Sa salitang Ingles, isa siyang “self-made man”, walang inasahan kundi ang sariling galing at kakayahan. Tulad ng ibang nag-asawa sa murang gulang, siya at si Baby ay nakaranas din ng mga hindi matawarang pagsikap upang mapanatili ang kaayusan ng kanilang tahanan sa pamamagitan ng walang sawang pagtrabaho. Mapalad siyang nakarating sa Al Khobar, KSA, at nakapagtrabaho sa loob ng tatlong taon. Si Baby naman ay natuto ng mga trabaho sa parlor tulad ng pag-manicure at pedicure, at iba pang maaaring mapagkitaan.

Noong 1983, nagtrabaho siya bilang isa sa mga kawani ni Mayor Victor Miranda. Tumagal siya dito ng anim na taon. Taong 1989 naman, kinuha siya bilang staff ni Vice-Mayor Rosette Miranda-Fernando at tumagal siya dito ng tatlong taon. Taong 1993, naging personal driver siya ni Mayor Strike Revilla, at ang pinakahuli niyang trabaho hanggang sa siya ay mamayapa ay sa opisina naman ng kasalukuyang Vice-Mayor ng City of Bacoor, si Bb. Karen Sarino – Evaristo.

Sa kagustuhan niyang makatulong sa mga kabataan, gumugol siya ng panahon upang magturo ng basketball sa Barangay Real 2 ng Lunsod ng Bacoor, lalo na sa Perpetual Village 5 kung saan siya ay madalas na tumambay. Sa kalaunan, ang mga kabataan ding ito na ang iba ngayon ay may sarili nang pamilya, ay naturuan din niyang mag – referee sa basketball. Kaya, ngayon maipagmamalaki na silang kasama sa lupon ng mga professional na mga referee sa Lunsod ng Bacoor, na kinikilala hanggang sa national level. Alaala sa kanya ng mga kabataang ito ang pangalang “D Future” para sa basketball team nila. Ang alaala’y nakatatak sa diwa at puso ng bawa’t kasapi ng D’ Future, na kanilang dadalhin…saan man sila mapunta… isang alaala na hindi kailangang itatak sa kung saan…na sa muli ay masasabing walang katumbas na halaga. Ito ay isang alaala na ituturing nilang lakas na siyang magtutulak sa kanila upang pag-ibayuhin pa ang pagsisikap para marating hangad nilang tagumpay.)

Ang Mabuhay sa Mundo

Ang Mabuhay sa Mundo

Ni Apolinario Villalobos

Sa dami ng mga pagsubok na kailangang harapin
Ang mabuhay sa mundo ay talagang napakahirap –
Sa nagdarahop man o mayaman, ito ay nangyayari
Dapat unawaing katotohanan na walang pinipili.

Lahat umaasam na marating, tugatog ng tagumpay
Ginagawa ang lahat sa kahi’t anong kaparaanan
Mayroong nagtagumpay, subali’t mayroong kapalit
Mga hagupit sa buhay na tinanggap, maski masakit.

Para sa iba, pera ang katumbas ng mithing tagumpay
Para sa iba, ang makilala sa isang laranga’y sapat na
Ang iba naman, mga kaibigan ang gustong mapadami
Kaya sa pakikipagharap, pinipilit nilang magkunwari.

Merong madaling malasing sa nakamtang tagumpay
Mga paa’y halos ayaw nang ibalik sa lupang niyapakan
Animo’y mga kulisap na sa paglipad ay sabik na sabik –
Sa pinagmulang kahirapan, ayaw tumingin at bumalik.

Meron namang sa perang nakamal animo ay nabaliw
Hindi malaman ang gawin kung ibangko ba o gastusin
Sa kasamaang palad, kadalasa’y mawawaldas lang pala
Sa isang iglap, pera’y naglaho, hindi binigyang halaga.

Ang masaklap sa buhay, palaging sa huli ang pagsisisi
Laging may dahilan kung bakit sa paghakba’y nagkamali
Kalimitan, ang lahat ng pangyayari ay hindi matanggap –
Na dahil sa katangahan, nawalang saysay, mga pagsisikap!

Tayo ang Nagpaparusa sa Ating Mga Sarili

Tayo ang Nagpaparusa sa Ating Mga Sarili

Ni Apolinario Villalobos

Kung malalim na ang inabot ng ugat ng isang tanim, mahirap na itong bunutin. Ang magagawa na lamang ay bawasan ang kayabungan ng mga sanga at dahon sa pamamagitan ng pagputol at pagtabas. Nababawasan nga ang inaabot ng puno sa pamamagitan ng mga sanga nito, hindi naman ito mamamatay at napipigilan lamang ang lalong paglaki nito. Dapat talaga ay bunutin ang ugat.

Ganyan din ang tradisyon o kaugalian ng tao. Kung hindi sasawatain sa simula pa lang ang isang maling kaugalian o tradisyon, sa katagalan, makakasanayan na at aakalain, lalo na ng mga bata na ito ay tama. Maaaring may simpleng pagsaway subali’t hanggang doon na lang. At ang kaugalian ay nagpapatuloy. Sa pagkawala ng mga magulang, maiiwan ang mga anak na siyang magpapatuloy ng nakalakhang gawi na akala nila ay tama. Maipapasa nila ito sa mga susunod pang mga henerasyon. Sa ganitong paraan, lalong nadadagdagan ang kamalian sa mga kaugalian.

 

Tulad na lang ng pasko na ginugunita bilang kapanganakan ni Hesus, itinakdang tagapagligtas ng tao sa kasalanan. Sa halip na imahe niya bilang sanggol kasama ang mga magulang na si Jose at Maria ang simbolo ng pasko, ang kinilala ng tao ay Christmas tree, nagpapaligsahan sa pataasan at padamihan ng palamuting ilaw at mga regalo. Hindi maipagkakailang pati mga broadcaster sa TV at radyo ay mataginting at buong kayabangang nagsasambit sa Christmas tree bilang simbolo ng pasko. Paanong naging simbolo ng kaligtasan ang isang puno? Lahat ng paraan ginawa ng tao upang makagawa ng mataas na Christmas tree, abot hanggang langit – na nagpapaalala tuloy sa ginawang tore ng Babel na ginawa ng mga taong nasa Bibliya, na sa galit ng Diyos ay kanyang binuwag. Kung Mahal na Araw, ang biglang papasok sa isip ng karamihan ay magbakasyon sa halip na mangilin at magnilay-nilay sa mga kasalanang ginawa. Bakasyon ang gusto nila dahil tag-init, pupunta sa tabing dagat at magpiknik. Nawala ang kahulugan ng paggunita na dapat sana ay pagkakataon na upang magsakrispisyo upang maski papaano ay mabawasan man lang ang mga nagawang kasalanan.

Kaakibat ng kaugalian ang pangangailangan. Kung noong unang panahon, ang pangangailangan lamang ng tao ay pagkain, saplot sa katawan at bubong na masisilungan, ngayon dumami na ang mga pangangailangan upang ang tao ay masiyahan. Dahil sa mga pangangailangan, ang mga payak na ugali ay naging marahas, mapusok at makasarili. Upang makamit ang mga pangangailangan, umaabot ang iba sa sukdulang paggawa ng hindi mabuti sa kapwa gaya ng pagpatay at pagnakaw.

 

Kung noong unang panahon, pumunta lang sa gubat ang tao, may mahuhuli nang hayop upang makain, di kaya ay pumunta lang sa dagat o ilog may mahuhuli nang isda, di kaya ay pumunta lang sa mga bukirin may mapipitas nang mga prutas at makakaing dahon at talbos. Ibang-iba ang panahon ngayon: kung walang trabaho, walang pera, walang pagkain; upang malamnan ang sikmura ng iba, kailangang mangalkal sa basura upang may madampot man lang na tira-tirang pagkain, at ang matindi, kailangang magnakaw na siyang pinakamadali subali’t maselang paraan upang kumita.

Kung noong unang panahon, dahon, prutas o talbos lang ng tanim, balat ng kahoy o mga ugat ng mga damo, nakakagamot na ng mga sakit ng tao. Sa panahon ngayon, kailangang may perang pambili ng mga gamot sa botika; kailangang pumunta sa isang doktor o ospital upang makapagpagamot na nangangailangan pa rin ng pera. Subali’t kung wawariin, ang mga gamot ngayon ay galing din sa mga tanim na dinagdagan lamang ng kung anu-anong kemikal upang tumagal sa pagkakatabi habang hindi pa ginagamit. Alam na ito ng marami subali’t dahil sa katamaran ay ayaw maglaga ng dahon o ugat upang magamit na gamot. Ang masaklap, may mga gamot ngang itinuturing na nakakapagpagaling subali’t kailangan pa ang nakaresetang maayos na paggamit upang hindi maging lason sa katawan.

 

Noong unang panahon, walang sine, telebisyon, radyo, cellphone, bisikleta, kotse, barko, eroplano at kung anu-ano pa. Sa pag-usad ng panahon, naging malikhain ang tao at nagkaroon ng mga nabanggit na bagay. Nadagdagan sa mga nilikha ng tao ang bomba, granada, matataas na de-kalibreng baril, mga nakakapinsalang kemikal, sasakyang panghimpapawid na nakakarating na rin sa iba pang planeta…marami pang iba. Natuklasan ang panggatong na galing sa matagal nang nabulok na halaman at mga organismo – ang langis. Natuklasan din ang ilang klaseng panggatong na mas nakakapinsala sa halip na makatulong.

Ang tao natutong kumilala ng mga pagkakaiba sa iba pang komunidad ng kapwa tao kaya nagkaroon ng mga iba’t ibang bansa. At natanim sa isip ng tao na upang mabuhay, kailangang matatag ang kabuhayan, kailangang maraming nakaimbak na kayamanan, kailangang napoproteksyunan ng mga sandata. Nagtakda ang tao ng mga hangganan ng nasasakupan sa kalupaan man o sa karagatan, pati na sa kalawakan.

 

Nalango ang tao sa kaalaman. Naging sakim. Naging makasarili. Nakalimot na siya ay inilagay sa mundo ng isang Makapangyarihan upang mangasiwa lamang sa mga likas na yaman. Nakalimutan ng tao na ang lahat ng bagay sa mundo ay hindi niya pagmamay-ari.

Akala niya, habang buhay siyang masaya kung nakalubog siya sa yaman at ligtas kung napapaligiran ng may matataas na kalibreng mga sandata. Akala niya, sa paglisan niya sa mundo ang kayamanan ay madadala niya.

Nakakaalala lamang ang taong tumawag sa Kanya sa panahon ng  pangangailangan. Nakalimutan niyang magpasalamat man lamang sa mga biyayang sa kanya ay ibinigay, at kadalasan ay hindi pa siya kuntento! Ang tao ay naging mapagkunwaring maka-Diyos, gayong ang katotohanan, inaakala niyang hindi siya nakikita habang gumagawa ng mga katiwalian.

Pati ang babaeng may timbangan na tinawag ng tao na Hustisya ay may piring sa mata, kaya hindi niya nakikita ang mga katiwaliang ginagawa ng mga abogado at huwes na natatapalan ng pera. Mali ang sinasabing “pantay-pantay ang lahat sa harap (hindi mata, dahil may mga piring nga) ng Hustisya”. Bakit ipapantay ang mali sa tama? Kaya tuloy sa kawalan ng perang pambayad sa isang “magaling” na abogado, marami ang nabubulok sa kulungan na walang kasalanan. May katumbas na pera ang pagpapatunay ng kawalan ng kasalanan ng tao. Sino kayang hangal  ang nakaisip na gawing bulag sa katotohanan ang Hustisya? Bakit hindi siya bigyan ng mabalasik na mga mata upang ang may kasalanan na tumingin sa kanyang mukha ay makonsiyensiya?

 

Tao at hindi Diyos ang nagtatakda ng kanyang pagbagsak at pagkawala sa mundo. Patunay dito ang mga giyera na nangyayari sa ating kapaligiran na ginagamitan ng iba’t ibang sandata upang magpatayan, mga makabagong gamit na sumasabog at nakamamatay, mga nakakalasong kemikal na pumapasok sa katawan sa pamamagitan ng pagkain,  mga sasakyang bumubuga ng lason sa kahanginan, o pumapalya na nagreresulta sa disgrasya. At ang pinakamatindi ay ang pagsira ng tao ng kalikasan na nagdudulot ng iba’t ibang trahedya gaya  ng baha at bagyo.

Ngayon, may karapatan ba tayong magtanong sa Diyos kung bakit para niya taong pinarurusahan? Sino ang may kagagawan ng lahat ng mga ito? Di ba tayo?

(Bago ko nagawa ang komentaryong ito ay makailang beses kong pinag-isipan dahil alam kong marami ang masasagasaan at matutumbok…magagalit. Kung hindi man sila magbago….bahala sila… nakikita sila ng CCTV ni Lord!)

Imelda

Imelda

(para kay Maria Imelda G.)

 

By Apolinario Villalobos

 

Ang mamuhay sa mundo’y maraming kaakibat –

Pakikipagkapwa na sa pagmamahal ay di salat

Pagmamahal sa kalikasan na turing nati’y ina

At pagpapatatag ng tahanan, lalo na ng pamilya.

 

Ang mga nabanggit, lahat ay nagawa ni Imelda

Ibinuntong hiningang reklamo, di marinig sa kanya

Kung mayroon mang himutok, kanyang sinasarili

Mga tugon sa problema, di niya ipinagbabakasakali.

 

Tulad ng iba, si Imelda ay mayroon ding ambisyon

Tugatog ng tagumpay, maabot pagdating ng panahon

Tulad din ng iba, kapalaran niya’y naudlot at nahatak

Sa biglang pag-asawa, si Imelda ay doon napasadlak.

 

Itinuring na guhit ng palad, lahat ng mga nangyari

Wala siyang sinisi, iba mang tao o kanyang sarili

Ang paghakba’y itinuloy subali’t iba nang nilalandas –

Maaliwalas ang mukhang nakatingin sa bagong bukas!

 

It’s Finger-pointing Time Again

It’s Finger-pointing Time Again

 

By Apolinario Villalobos

 

 

With the latest accident that involved a Don Mariano bus, all fingers pointed to the bus driver. For criminal liability, he is guilty, of course. But can’t investigators from agencies concerned conduct a deeper investigation to really find out the real cause? An information has been gathered that the driver had barely rested for three hours before he hit the road again. Why? His colleagues in the company leaked to the media that the new wage policy has not been implemented in their case. According to the source of the information, they are required to raise Php12,000.00 as their “quota” or “boundary” for their company/operator. From the excess of that amount, the driver gets 10%, the conductor 9%, and the other prorated shares go to the rest of the crew. Their shares have yet to be deducted with SSS and other mandatory contributions. To be able to do this, the driver and the conductor must be on the road for more than 12 hours. Are the agencies concerned looking into these allegations?

 

It has been discovered also that the Don Mariano Bus company have several franchises for their buses. In other words, what we believe to be a one time issuance franchise for each transport company is never done. The LTFRB “distributes” the franchises according to the routes being served by the buses. If this is the case, how can the erring company feel the pressure of franchise suspension as penalty when its other buses not involved in the accident still happily ply the other routes? Why not issue the franchise per company? They must come up with an effective system to patch up this glaring loophole in the way franchises are issued.

 

Still on the Don Mariano Bus accident,  it has been alleged that the driver drove over a puddle of water which could have perhaps made him lose control resulting from the sliding effect. What? A puddle of water on the skyway? The water is supposed to flow down. Why did it stay on an elevated surface such as the skyway? Something must be wrong with the way such structure was designed. Why not include the people behind such project in the investigation? How about the bus company or operator? Their “willingness” to shoulder the medical, hospital and other expenses of the survivors and those who were not lucky must not free them from reliability. In this case, the fact is that the company did not implement the new wage policy covering the drivers and conductors. As usual, there are mouthfuls of promises again that something will be done… It is a never ending promise that seems to be the standard statement of the government representatives.

 

Can we expect the wheel of justice to roll here? or will the case be relegated again, just like the rest, to the records that got stacked in the filing cabinet, accumulating dust? My guess is good as yours… 

Now It Can Be Told

Now It Can Be Told…

 

 

By Apolinario Villalobos

 

 

Tacloban Mayor Romualdez has been shown on TV restraining himself from crying while relating what happened when typhoon Yolanda devastated his city. Tears, though, flowed as he related how he proved to be helpless while talking to his wife over the phone to give instruction on how they can secure themselves. His testimony was highlighted by his allegations that no international relief goods  immediately reached them, his frustration on the delayed reaction of the national government despite his desperate call for help, the relief of the city chief of police – all of which further aggravated by the uncalled for “reminder” by DILG Secretary that he is a Romualdez and the President is an Aquino. The “reminder” was the talk of the city but I wondered why the media did not pick it up. 

 

The DILG Secretary grabbed the limelight from NDRRMC, the agency which is supposed to be on top of the situation during the aftermath of the typhoon, perhaps, hoping that the opportunity could give him the much needed mileage for his quixotic bid to become president. As if his trying hard moves were not enough, Korina Sanchez, did her share of making cover ups, negating what a Holywood-based and respected broadcaster was sharing while making an on-the-spot broadcast from Tacloban City.

 

Earlier, I mentioned that the more Roxas talks, the more he is showing his weak points. The latest testimony of Mayor Romualdez, just confirmed this observation. Roxas is one of those who  personify the ailing or rather rotting political system of the country. While these kind of people are still entrenched in the government, no hope for the country is in sight. 

Ode To Nelson Mandela

Ode to Nelson Mandela

…Sublime Rolihlahla of South Africa

 

By Apolinario Villalobos

 

July 18, 1918 – lucky day for South Africa

For this day saw the birth of Rolihlahla

Later given a Christian name, Nelson

When he began his studies, as a custom.

Toiling  for survival as a fatherless child

He dreamed of one day, be part of struggle –

For freedom… aspired, desired by his people

Though he knew that such wish is not simple.

His journey through the portals of knowledge

Were not as fortunate, for despite two attempts

To have a college degree, he failed to achieve

But for such dream, he fearlessly persevered.

Graduated with Ll.B, although in absentia –

In 1989, thanks to University of South Africa

Making it on his last months of imprisonment

That filled his heart with intense sentiment.

Life in a country of strife far from being free

Is not what Nelson wanted, but one with unity

His effort brought him to prison not only once

But he vowed to fight on, whatever the chance.

Never did he accept the bribe of three offers-

Setting him free but with binding conditions

Such an insincere gesture, for him is just trash –

That only a man without honor may readily grasp.

1991 saw him as ANC President that he deserved

And in 1993, given Nobel Prize with de Klerk jointly

A year after, 27^th of April, casting his first vote ever –

Such achievements, no longer made Nelson wonder.

Inaugurated as South Africa’s first elected President

It was in May 10, 1992, under the shadow of democracy

And true to his promise, stepped down after his term

It was in 1999, feeling fulfilled in achieving his dream.

A humble inspiration to the trampled and exploited

Nelson Mandela exemplified honesty and sincerity

With which he fought for equal opportunity and unity –

He succeed…

And, the achieved harmony for his people

Will always be his priceless legacy.